Iedereen verdient het om hun stem te laten horen. Toch heeft niet iedereen dezelfde mogelijkheden om dit ook echt te kunnen doen. Daarover spreken jonge feministen zich uit! Een jonge leeftijd staat mensen niet in de weg om belangrijke inzichten in de maatschappij te kunnen geven. Het is juist een toevoeging. Onderwerpen over school en studie, maar ook de toekomst van onze planeet gaan jongeren het meest aan. Toch hebben ze geen, of te weinig, mogelijkheid om over hun toekomst mee te beslissen.

We kunnen het niet alleen hebben over jongeren als de toekomst. Jongeren zijn er ook nu al en kunnen een waardevolle bijdrage leveren aan een gelijkwaardige samenleving. In dit manifest voor jonge feministen lees je meer over waar ze mee te maken krijgen en hun aanbevelingen om hun obstakels te overkomen. Het manifest focust op de ervaringen van de jonge feministen bij de Generation Equality Forums, maar er zijn ook lessen te leren voor allerlei besluitvormingsprocessen.

Maatschappelijke verandering komt niet vanzelf. Een institutionele transformatie is noodzakelijk om bij te dragen aan maatschappelijke verandering. Dat betekent dat onze politieke instanties en systemen structurele veranderingen door moeten voeren voor een gelijkwaardige wereld. Deze institutionele transformatie kan alleen ontstaan wanneer we ook een individuele transformatie doormaken. Daarom hebben we een programma nodig waar de focus ligt op hoe we zelf kunnen groeien en hoe we onszelf kunnen verbeteren. Met ruimte om te leren van elkaar, zelfreflectie, creativiteit en verbeelding. Dit doen we niet alleen! Door middel van het leggen van connecties kunnen we echt leren van elkaar.

Op dit moment hebben jonge feministen te maken met onzichtbare machten die in de weg staan. Deze onzichtbare machten komen voort uit een ongelijkwaardig systeem en worden, wanneer we ze niet aan het licht brengen, in stand gehouden. Doordat het al zo lang gebruikelijk is dat oudere (veelal) witte mannen aan het roer van de onderhandelingstafels zitten, wordt het gebrek van anderen aan de tafel te weinig in twijfel getrokken. Hierdoor zorgen de onzichtbare machten voor het veroorzaken van nieuwe en versterken van bestaande ongelijkheden. Voor jonge feministen voelen de vergaderingen meer aan als informatiebijeenkomsten. Het zijn plekken waar zij geen mogelijkheid om een bijdrage te kunnen leveren aan de discussie en ook na stemmingen is er geen mogelijkheid om een keuze toe te lichten.

De jonge feministen schrijven over de machtsverdeling van het Generation Equality Forum. Want om de ongelijkheden beter te begrijpen, moeten we kijken naar de opzet van het forum. Dit is ook toe te passen op andere besluitvormingsstructuren. Vragen om te stellen zijn: Wie doet wat? Wie bepaalt wat? En wie bepaalt de agenda? Voor de organisatoren kunnen deze zaken aanvoelen als kleine taakjes, maar ze zijn van groot belang in wie en op wat voor manier hun stem kan laten horen. Wat op het moment ontbreekt bij het forum is aansprakelijkheid. Hierdoor kan de kritiek niet goed geuit worden. Dit zorgt ervoor dat de problemen die worden ervaren en de kritiek die daaruit voortkomt niet worden gezien als verbetering van het proces, maar juist als iets wat het proces tegenhoudt.

Het niet kunnen uiten van je stem is extra vervelend voor de jonge feministen omdat zij dit vaak doen vanuit een vrijwilligersrol. Zij, maar ook de jongerenorganisaties zelf, hebben niet dezelfde financiële middelen als de oudere mensen die deel uitmaken van het proces. Het gebrek en tekort aan financiële middelen voor de jonge feministische leiders zorgt voor een onbalans in de macht. Het belemmert de mogelijkheid om proactief en volwaardig mee te doen of leiding te geven aan de besluitvormingsprocessen. Om werk met impact te kunnen doen, moeten de jongeren daar ook op een eerlijke manier voor gecompenseerd worden. Want een gebrek aan compensatie staat niet alleen in de weg van een betere besluitvorming, maar heeft ook het risico te leiden tot een burn-out of andere negatieve effecten heeft op mensen hun mentale gezondheid.

Een laatste punt wat essentieel is voor een inclusieve participatie is aandacht voor intersectionaliteit. Als intersectionele feministen moeten we aandacht besteden aan de verschillende dimensies van onze beleefde werelden waarin we onderdrukking ervaren. Er is wel oog voor diversiteit en inclusie, maar toch heeft dit nog niet geleid tot een gelijkwaardig proces. Een reden waarom dit nog ontoereikend lijkt te zijn is omdat diversiteit wordt gebruikt als synoniem voor intersectionaliteit. Toch is er een groot verschil. Want wat diversiteit niet inherent doet en intersectionaliteit wel, is dat er aandacht wordt besteed aan grote globale systemen van onderdrukking en hoe deze zich tot elkaar verhouden zoals o.a. racisme, kolonialisme, kapitalisme en het patriarchaat. Een intersectionele benadering betekent daarom het erkennen en tegengaan van deze machtsstructuren. Dit is meer dan een theorie, het is een visie die we moeten visualiseren en samen moeten vormgeven. Dit kunnen we samen bereiken door de onderdrukkingen bloot te leggen om ons vervolgens allemaal te bevrijden van systematische onderdrukking.  Met feministisch en jong leiderschap kunnen we dit tot een realiteit maken!

Lees hier het volledige manifest in het Engels: Young Feminist Manifesto